Monumenten

De kapel met twee torens was ingericht naar de mode van de tijd, geïnspireerd door de gotiek, met een hoofdaltaar voorzien van een hoog retabel en een zijaltaar, en met de nodige heiligenbeelden. Bij de verbouwing omstreeks 1995 werd de sacristie verplaatst van de achterzijde van de kapel naar de zijkant. Verder werd de halfronde koornis vervangen en in eenheid gebracht met de strakke lijn van het geheel. De kerkbanken werden vervangen door stoelen. Het klokkentorentje van de voormalige kapel van de zusters kreeg een plaats boven op het dak.

Het toegepaste bouwmateriaal is witgeverfd hout. De bakstenen plint dateert uit 1991. De zadeldaken en lessenaarsdaken zijn afgedekt met rode muldenpannen. Het dak wordt bekroond met een kleine klokkentoren met spits dak. In de topgevel bevindt zich een houten kruis onder een kapje, met daarboven een rond glas-in-loodvenster. De vensters hebben een kleine roedeverdeling en zijn voorzien van glas-in-loodramen met witte en gele ruiten, de kleuren van het Vaticaan.

De daken van het middenschip en de zijbeuken zijn uitgevoerd als een open houten dakconstructie rustend op houten kolommen. Het oksaal is voorzien van een houten balustrade. Daarachter rusten drie spitsbogen op twee houten kolommen.

Het kerkgebouw is van cultuurhistorische waarde als bijzondere uitdrukking van een geestelijke en typologische ontwikkeling van rooms-katholieke kerkgebouwen in het eerste kwart van de twintigste eeuw. Het gebouw bezit bovendien architectuurhistorische waarde, zowel vanwege het architectonisch ontwerp als het bijzondere materiaalgebruik.

De Boskapel was een centraal punt van het sanatorium. Voor een stil gebed, voor de zondagse mis, voor uitvaartmissen en feestelijke vieringen was het een rustpunt voor de bewoners. In 2019 is Ciro, gespecialiseerd in het behandelen van mensen met chronische longaandoeningen, eigenaar van de kapel geworden. Ze is nu in gebruik als multifunctionele ruimte.

Een vrijstaand houten lighuisje op het terrein van het voormalig Sanatorium Hornerheide. Het ontwerp wordt toegeschreven aan architect Th. J. Geerts uit Zevenaar en dateert van 1928. In de beginjaren werd het ‘tuinhuisje’ gebruikt om patiënten de mogelijkheid te geven overdag eens ergens anders te liggen. Later werden zusters die de verpleging en verzorging van de zieken op zich namen en daarbij een tuberculosebesmetting hadden opgelopen in dit lighuisje behandeld. Hier konden ze optimaal van licht en lucht profiteren.

Het houten lighuisje is afgedekt met een schilddak met riet en een reeks nokpannen. Onder de dakrand is een decoratieve horizontale band van zigzag-houtwerk aangebracht. De linker- en rechterzijgevel zijn voorzien van twee twaalf-ruits venstertjes. In de achtergevel bevinden zich drie twaalf-ruits venstertjes.

Het pand is representatief voor een episode in de geschiedenis van de gezondheidszorg, die van de medische strijd tegen tuberculose. De situering van het lighuisje, te midden van geboomte, draagt bij aan de historische zeggingskracht en daadwerkelijke ervaring van de oorspronkelijke functie van het bouwwerk.

Ciro, gespecialiseerd in het behandelen van mensen met chronische longaandoeningen, is in 2019 eigenaar van het lighuisje geworden en heeft het ingericht met een kleine tentoonstelling.

Molenweg 26 (rijksmonument nummer 22632) en Molenweg 3 (rijksmonument nummer 22630)

In Horn staan twee molens. Molen De Hoop is de enige zestienkantige molen in Europa.

Molen De Welvaart is de kleinste beltmolen in Limburg. Zie voor beschrijving molens.

Volgens aangetroffen muurankers stamt hoeve Het Posthuis uit 1780. De boerderij is in 1984 gerestaureerd. Het Posthuis werd gebouwd en het eerst bewoond door Joannes (Jean) Timmermans (Horn 1725-1788). Hij was vanaf 1773 ‘Rijcxskeijserlijcken Posthelder’ te Horn.

De hoeve lag strategisch op het kruispunt van de weg van Roermond naar Baexem en van Horn naar Beegden. De huidige Rijksweg en Napoleonsweg waren er nog niet. Het Posthuis was een pleisterplaats voor de post. Hier werden poststukken en pakketten aangeleverd en verzonden. Twee gezinsleden staan in 1849 in het bevolkingsregister vermeld met het beroep tapper. In die tijd was er in het pand ook een tapperij.

Het is een bakstenen boerderij van het hoftype met de schuur en het woonhuis aan weerskanten van een binnenplaats. Topgevels met vlechtingen. Het woonhuis is uitgevoerd met segmentboogvensters in omramingen van hardsteen.

De parkaanleg bestaat uit de oprijlaan, een parkgedeelte rond het kasteel, het parkgedeelte met lange vijver, de Franse tuin, de moestuin en uit weilanden.

De oprijlaan is het verlengde van de Kasteelstraat en loopt verder in zuidoostelijke richting waar hij eindigt op de weg langs het Lateraalkanaal. Vroeger, voordat het kanaal in 1972 gegraven was, kwam de laan via een flauwe bocht uit op de Rijksweg. De laan heeft een puinverharding en wordt aan beide zijden geflankeerd door een enkele rij oude zomereiken. Aan het kanaaleinde van de laan staan geen bomen. Het tracé van de laan is van circa 1800. Ter hoogte van de toegangsdam naar het kasteel ontbreken bomen en verbreedt de verharding zich tot een soort vaaggevormd voorplein. Hieraan liggen de twee poorten naar het park en de moestuin, de Franse tuin en enkele bijgebouwen.

Het parkgedeelte rond het kasteel ligt in de inmiddels droge bedding van de kasteelgracht. Het noordwestelijke stuk gracht voerde in het begin van de 20e eeuw nog water, zeker in de winter. In dit deel zijn nog de restanten van twee bakstenen bruggenhoofden. Verder een ijskelder in de oksel van de ringmuur. De verbinding (over de droge gracht) tussen de Kasteelstraat en het kasteel wordt gevormd door een brede oplopende aarden dam. Hier heeft een brug gelegen.

Het parkdeel met de lange vijver stamt waarschijnlijk uit de tweede helft van de 19e eeuw, waarbij het zuidelijk gedeelte het jongst is. Vanuit het kasteel is er zicht over de vijver op Roermond. Er zijn via halfverharde paden verschillende wandelingen mogelijk. Over de vijver liggen twee bruggen.

De Franse tuin heeft een eenvoudige geometrische aanleg aan de noordkant van de Kasteelstraat tegenover de dam en bestaat uit gazon (met vaas), waar omheen een brede border met onder andere rozen en bloeiende struiken.

De moestuin ligt achter de grote schuren. De toegang is via een poort naast de remise. De moestuin is omgeven door muren, deels verdwenen of ingestort. Verder de restanten van een druivenkas.

De weilanden (sommige vroeger gedeeltelijk boomgaard) vormen de rest van het complex. Zij behoren niet strikt tot de parkaanleg, maar zijn wel beschermingswaardig als landschappelijk-visuele buffer.

In het jaar 2000 zijn het kasteel, het park en de omliggende landerijen, aangewezen tot ‘historische buitenplaats’ met een bijzondere cultuurhistorische waarde.

Bij het kasteel staan meerdere bijgebouwen die als wezenlijke cultuurhistorische onderdelen van het totale complex behoren, zowel in functionele als in visuele zin. Het betreft een boerderij, varkensschuur, dienstwoning met schuur, tiendschuur en remise. De bijgebouwen liggen allemaal ten noorden van de Kasteelstraat.

De boerderij, Kasteelstraat 11, bestaat uit baksteen met een schilddak in U-vorm met rode pannen en is gebouwd in 1898.

De losstaande varkensschuur is opgetrokken in baksteen en heeft een zadeldak met rode pannen.

De dienstwoning met schuur, Kasteelstraat 13, is gebouwd in baksteen, heeft een schilddak en is bedekt met rode pannen.

Het monumentale gedeelte betreft een onderdeel van de grote brug in het park, namelijk de bakstenen brughoofden, gedekt met hardstenen platen, waarop de drie parallel gelegen lichtgetoogde ijzeren H-balken rusten, die het brugdek dragen. Bouwjaar circa 1850.

De houten leuningen zijn nieuw en vallen buiten de bescherming, evenals de andere, kleine brug in het park.

De pomp is gebouwd in Lodewijk XVI-stijl, bouwjaar circa 1750, en ligt aan het voorplein rechts van de dam naar de kasteelpoort. Het is een smalle rechthoekige oude hardstenen paardentrog als waterbak op een bakstenen voeting van hetzelfde formaat. De inmiddels niet meer aanwezige pompkraan zat in de bakstenen achterwand, die bekroond is door in- en uitzwenkende natuurstenen banden. De wand wordt geschraagd door een steunbeer.

De muren zijn opgericht vanaf circa 1700 tot 1900. Er loopt een kort stuk muur van de zuidhoek van de remise naar de poort van de moestuin, uitgevoerd in baksteen met rollaag. Gerestaureerd in de jaren tachtig.

Verder staat er een muur van ongeveer 40 meter langs de zuidzijde van de oprijlaan. Deze begint met een pijler bij het begin van de dam en eindigt bij de pijler van het toegangshek naar het park. Uitvoering baksteen met ezelsrug van platte bakstenen.

De moestuin is gedeeltelijk omgeven door bakstenen tuinmuren. Het deel achter de remise en de tiendschuur is onlangs gerestaureerd.

Er zijn vier poorten die min of meer identiek zijn en die in de periode 1800-1900 zijn geplaatst. Zij bestaan uit twee vierkante bakstenen pijlers met rijke natuurstenen bekroningen. Poort 1 geeft toegang tot de moestuin, gerestaureerd in dezelfde tijd als de aansluitende muur. Poort 2 geeft toegang tot het wandelpark. De bekroningen zijn vernieuwd evenals de ijzeren hekvleugels. De poorten 3 en 4 staan verderop tegenover elkaar in de laan en geven links en rechts ervan toegang tot de weilanden. Deze poorten verkeren in een slechte toestand en de bovenkanten van de bekroningen zijn verdwenen.

Rond het kasteel staan verschillende ‘tuinsieraden’ te weten een tuinvaas, een gietijzeren beeld, acht balusters en een druivenkas.

In de Franse tuin, aan de linkerzijde van de tiendschuur, staat een ronde cementen tuinvaas in Lodewijk XIV-stijl op een vierkante sokkel met ramskoppen op de hoeken.

In het park ten zuiden van de vijver, naast het doorzicht op Roermond, staat een gietijzeren tuinbeeld, voorstellende een rennend hert.

Verspreid op en bij het voorplein staan hardstenen achtkantige, naar boven versmallende balusters, die vroeger links en rechts op de dam stonden als balustrade, onderling verbonden door ijzeren stangen.

Achter de tiendschuur staat een druivenkas uit circa 1880, een ijzeren skelet op bakstenen borstwering, waarin op regelmatige afstand van elkaar hardstenen uitkragende achthoekige pilasters met Korintische kapitelen. Deze dragen het dakskelet. De kas is geheel onderkelderd en hierin staat nog de oorspronkelijke verwarmingsketel.

In het verleden lag aan de noordzijde van Hoeve Waerenberg een groot huis met kasteelallures. In de voorhof was de nu nog bestaande hoeve gebouwd met donkerrode bakstenen. De hoeve uit circa 1100, gezien de muurankers in het gebouw, had vroeger een (tol)poort met brug. De tolpoort gaf toegang tot het graafschap Horn. Momenteel is dit de entree van de in 2009 verbouwde woon- en zorgvoorziening Huys Waerenberg.

In 2009 is uitgebreid onderzoek gedaan in de gemeente Leudal naar cultuurhistorisch waardevolle bouwwerken die een goed beeld geven van de plaatselijke ontwikkelingen, historie en geschiedenis. In 2012 zijn in overleg met Heemkundevereniging Horn onderstaande panden en objecten in Horn aangewezen tot gemeentelijk monument.

Het betreft een vrijstaand woonhuis uit circa 1900 met een trapgeveltje boven het rechterdeel van de voorgevel, uitgevoerd in een decoratieve baksteenarchitectuur en voorzien van glas-in-loodramen. Het pand werd gebouwd in opdracht van de familie Huyben, die verderop (Dorpstraat 57) een bierbrouwerij bezat.

Het pand is opgetrokken in bruinrode baksteen, gemetseld in kruisverband en voorzien van een knipvoeg. Bijzondere onderdelen zijn de oorspronkelijke raamkozijnen met de glas-in-loodramen, de decoratieve gepleisterde elementen in de gevel, het siermetselwerk, de smeedijzeren muurankers in de zijgevels en de smeedijzeren topbekroning.

Aan de voorzijde van het pand is de oorspronkelijke erfafscheiding nog (deels) aanwezig. Deze afscheiding bestaat uit een laag gemetseld muurtje met penanten en een sierlijk smeedijzeren hekwerk met smeedijzeren poorten. Zowel het lage muurtje als de penanten zijn aan de bovenzijde afgedekt met geprofileerde rode baksteen.

Het betreft de voormalige directeurswoning en het smeedijzeren hekwerk (behorend bij huidig huisnummer 55) van de voormalige Huyben’s Bierbrouwerij ‘De Kroon’.

In 1813 werd begonnen met de oprichting van een bierbrouwerij door de familie Huyben, onder de naam ‘De Kroon’ aan de huidige Rijksweg. In 1863 werd de oude kapelanie aan de Dorpstraat gekocht, waar de brouwersactiviteiten werden voortgezet en geleidelijk werden uitgebreid (waaronder de aanleg van een ijskelder in 1896 en de aanschaf van een koelmachine in 1899, waarmee een vernieuwde brouwwijze kon worden toegepast). In 1935 werd op het perceel achter de woning een grote, nieuwe brouwerij gebouwd, naar ontwerp van Jos Wielders.

In 1968 werd Brouwerij Huyben overgenomen door Amstel bierbrouwerijen. Op de Dorpstraat resteert tegenwoordig nog de voormalige directeurswoning en het hekwerk.

Het pand is opgetrokken in bruine baksteen, gemetseld in kruisverband en platvol gevoegd. De gevels hebben een gepleisterde plint. De gevelopeningen op de begane grond en de eerste verdieping zijn voorzien van gemetselde segmentbogen. Ter plaatse van de ramen zijn hardstenen onderdorpels aangebracht. De gevels zijn voorzien van ruitvormige muurankers.

Aan de linkerzijde van de voormalige directeurswoning is de oorspronkelijke erfafscheiding van de Huyben brouwerij nog deels aanwezig, welke de perceellijn aan de Dorpstraat volgt en een knik maakt in de richting van het Schoolpad. De erfafscheiding bestaat uit een sierlijk smeedijzeren hekwerk met een poortje.

Het betreft een voormalig postkantoor en woonhuis met erker uit 1926 met in de gevel de enige overgebleven gietijzeren PTT brievenbus in Limburg. Het object is tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw in gebruik geweest als postkantoor.

Het pand is opgetrokken in bruine baksteen, gemetseld in kruisverband en platvol gevoegd. De gevels zijn voorzien van een plint die aan de bovenzijde een gemetselde rollaag heeft. In de voorgevel zijn in de plint twee kelderlichten aangebracht. De gevel wordt onder de goot beëindigd door een uitkragende gemetselde bloklijst. Aan de bovenzijde van de gevelopeningen zijn decoratieve rollagen en een rondboog aangebracht, die zijn voorzien van een bloktandversiering. De raamopeningen zijn verder voorzien van hardstenen onderdorpels.

Rechts in de gevel is nog de gietijzeren brievenbus aanwezig die dateert uit 1904-1906. Het betreft de enig overgebleven gietijzeren brievenbus van de PTT in Limburg. Bij de bouw van het nieuwe postkantoor in 1926 werd de brievenbus ingemetseld in de voorgevel, waarbij deze ongeveer vijf centimeter vóór het metselwerk uitsteekt. De brievenbus is voorzien van een halfronde bovenzijde. In de brievenbus zijn twee openingen aangebracht: één opening voor brieven en de andere opening voor drukwerk. Tussen beide inwerp-openingen is het Rijkswapen met twee leeuwen aangebracht. Boven de bovenste inwerp-opening is een baldakijn aangebracht.

Het portiersgebouw bevindt zich bij de ingang van het terrein en is in de loop der tijd meerdere malen van functie veranderd. Het is in gebruik geweest als bibliotheek ‘Betje Wolff’, het was onderkomen van de Ondernemingsraad, en thans is er een kantoor gevestigd van Proteion Hornerheide, een zorgorganisatie.

Het hoofdgebouw van het voormalige Sanatorium Hornerheide werd gebouwd in 1954, en was het onderkomen voor de administratie. Het ontwerp is van architect M. Wagemans uit Roggel. Het pand is opgetrokken in roodbruine baksteen, gemetseld in kruisverband en platvol gevoegd. Op het dak staan twee nokpironnen. Thans is het gebouw in gebruik als directiegebouw van Proteion Hornerheide, een zorgorganisatie.

De Roermondse kunstenaar Dolf Wong (1921) ontwierp een gevelsteen boven de toegangsdeur. De vorm werd samen met de architect bepaald. Voor wat betreft het onderwerp was hij vrij.

Wong koos voor een dierenthema. Vanuit zijn jeugd kende hij het dierenleven op Hornerheide, en daarom stond in het reliëf een gestileerde dennenboom centraal met daarin de dieren die op Hornerheide in het wild voorkomen: de Vlaamse gaai, de nachtegaal, het steenuiltje, de eekhoorn, de merel, het konijn en de houtduif. De voorstelling is gekapt uit een zogenaamde Euvil Mabrié, een Franse kalkzandsteen die Wong samen met zijn steenhouwer Latiers ging halen in de buurt van Nancy. Omdat de steen een grove structuur heeft, werd hij bewerkt met een puntbeitel. De structuur komt het mooist tot zij recht als de morgenzon erop valt. Tijdens het voorkappen van de steen in zijn atelier liet Wong op eenzelfde manier het licht erop vallen.

In de hal werden zes glas-in-loodramen naar het ontwerp van Charles Eyck (1897-1983) geplaatst. De serie ramen draagt de titel ‘Het gezonde leven in Limburg’. Op een zeer expressieve en verhalende manier gaf Eyck uitdrukking aan dit thema, met een ontwerp dat zelfs voor die tijd weinig idyllisch was en niet altijd realistisch. Eyck slaagde echter in zijn opzet om een sfeer van prettige levenslust te creëren en zo voor de patiënten die binnenkwamen in het sanatorium de opname te verzachten. In een voorstelling met nauwelijks perspectief zijn de volgende onderwerpen weergegeven: kinderen in een maïsveld, de fruitoogst, de meimaand, het schutterskoningspaar, la belle jardinière (de mooie hovenierster), en de mijnwerkers en de kolenmijnen.

De ramen zijn door patiënten, oud-patiënten, personeel, medewerkers en bestuur aangeboden aan geneesheer-directeur IJ.N. Oosterbaan bij zijn 25-jarig directeurschap in juli 1954.

In 1985 werden de glas-in-loodramen gerestaureerd. Daarna nog een restauratie in 2008. Na een interne verbouwing in 2008 zijn in de hal enkele kantoortjes gerealiseerd. Om voldoende daglicht in de nieuwe ruimten te krijgen moesten de ramen worden weggehaald. Ze hebben daarna nog een tijdje in het nieuwe gebouw ‘de piramide’ gestaan. Om beschadigingen te voorkomen zijn de ramen hier verwijderd en opgeslagen. De ramen hebben een afmeting van circa 1,00 x 2,50 meter. De ramen hebben altijd aan de ‘buitenzijde’ van de kozijnen/ramen van het gebouw gezeten.

Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van Hornerheide zijn in 2021 de glas-in-loodramen voor patiënten en bezoekers weer te zien op een markante plaats nabij het directiegebouw.

Dolf Wong kreeg de opdracht om de hal van het hoofdgebouw met stucwerk te versieren. Het plafond in de hal werd verdeeld in 19 rozetten waarin sterrenbeelden zijn aangebracht: Waterman, Weegschaal, Maagd, Steenbok, Tweeling enz. Het plafond werd daartoe eerst bespannen met steengaas, daarna werd de structuur aangebracht met een mortel van gips en kalk. Met weerhaken van koper, om roest te voorkomen, werden de profielen in het atelier in klei vóór gemodelleerd, als het ware in de natte structuur ‘geplant’.

Plafondornamentiek naar ontwerp van Dolf Wong uit 1954 met in rozetten de symbolen van de dierenriem.

In de hal van het voormalige hoofdgebouw zijn nog twee sgraffito’s van Dolf Wong aanwezig. Het eerste sgraffito toont een afbeelding van de plattegrond van Hornerheide, het tweede sgraffito een afbeelding van de Provincie Limburg. Sgraffito is een oude en zeer duurzame techniek die in Florence opkwam samen met de Renaissance. De stukadoor brengt op een moederbed van zand, kalk en cement diverse gekleurde lagen kalkzandcement aan, in evenveel lagen als er kleuren nodig zijn. Daarna worden met een mes diverse lagen weggehaald totdat de kleur opkomt die de kunstenaar wenst. Door deze ‘lagentechniek’ ontstaat er een reliëf en kleurschakeringen. Als kleuren worden de natuurlijke aardekleuren zoals rode bolus, witte zand, gele oker en omber gebruikt.

Een voormalige boerderij met woongedeelte uit 1861 in een traditionele, negentiende-eeuwse bouwstijl.

Het pand is opgetrokken in bruinrode baksteen, gemetseld in kruisverband en platvol gevoegd. De gevel heeft een gepleisterde plint. Aan de bovenzijde van de gevel bevindt zich een gemetselde rollaag met daarboven een mezzanino (tussenverdieping). Onder de dakrand is een overhoekse muizentand aangebracht. Boven de ramen van de tweede bouwlaag zijn smeedijzeren sierankers met het jaartal 1861 aanwezig.

Een gemetseld voetstuk met daarop een natuurstenen gedenksteen, opgericht ter nagedachtenis aan Robert Magnée in 1935.

Het kasteel in Horn is sinds 1798 in eigendom van de familie Magnée, die oorspronkelijk afkomstig was uit Luik. Het kasteel wordt nog steeds bewoond door de familie Magnée. Na de dood van Robert Magnée in 1935 richtte Antoon Hendrickx het gedachtenismonument op in de directe nabijheid van de kasteelboerderij waarvan hij pachter was. Hendrickx en Magnée hadden een bijzondere band. Ze waren niet alleen kasteelheer en pachter maar ook vrienden die elkaar vergezelden tijdens de jacht.

Het object bestaat uit een in kruisverband gemetseld voetstuk met daarop een hardsteen in klokvorm. Op de gedenksteen is het familiewapen van de familie Magnée in mozaïek aangebracht en de inscriptie: ‘Ter dankbare herinnering aan den hoogwelgeboren heer Robert Magnée de Horn 27 juni 1935’. Boven het wapenmozaïek is een afbeelding van een hert aangebracht.

In 2004 was de familie Hendrickx honderd jaar pachter van de kasteelboerderij. Ter gelegenheid van dit feit werd op de gemetselde sokkel een granieten plaquette met de tekst: ‘Hoeve Kasteelshof fam. Hendrickx 1904-2004’ aangebracht.

Voormalig klooster Heilig Hart van Maria, gebouwd in twee bouwlagen met decoratieve kroonlijst en Mariabeeld, gebouwd in 1911, en een voormalige school die bestaat uit één bouwlaag gedekt met een mansardedak, in gebruik genomen in 1917. Beide gebouwen zijn naar ontwerp van architect Tramps. De uitbreiding van het klooster is uit de jaren zestig.

In 1912 werd er een afdeling van het Groene Kruis opgericht die in of nabij het klooster werd gevestigd. In 1942 werd het Groene Kruis ontruimd in verband met ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’. Het klooster werd in de laatste dagen van de oorlog zwaar beschadigd.

Na de oorlog werden er nieuwe en nevenactiviteiten ondernomen voor vrouwen, bejaarden, en invalidenbond. Door de verbouwing van 1966 konden de zusters die in de omgeving van Horn (Hornerheide) werkten daar een thuis vinden. Ook daklozen, kinderen van werkende ouders en vrouwen en meisjes met huwelijksproblemen, of spanningen thuis werden hier opgevangen. Omdat er geleidelijk aan minder zusters waren, werd het klooster in 1985 opgeheven en verkocht. Het klooster is toen omgebouwd tot hotel. Aanvankelijk heette het hotel ‘Abelene’ maar in 2001 is het hotel omgedoopt tot ‘De Abdij’.

Het pand is opgetrokken in bruinrode baksteen, gemetseld in kruisverband en platvol gevoegd. Bijzondere onderdelen zijn de oorspronkelijke raamkozijnen en voordeur van het voormalige kloostergebouw, de beelden en beeldnissen, de decoratieve natuurstenen en gemetselde elementen en de natuursteenleien van het dak van het hotel.

Voormalige pastorie uit 1926, thans woonhuis, gebouwd in een decoratieve baksteenarchitectuur voorzien van een driekantige erker met balkon in het rechterdeel van de voorgevel.

Het pand is opgetrokken in bruine baksteen, gemetseld in kruisverband, platvol gevoegd en gedekt met een tentdak. De gevel heeft een gemetselde plint met een gepleisterde afdekking. Ter hoogte van de verdiepingsvloer is over de gevel een gepleisterde horizontale lijst aangebracht. Boven deze gepleisterde lijst zijn op de verdieping spaarvelden in het metselwerk aangebracht. Deze spaarvelden worden onder de goot beëindigd door een sierband met een platte muizentand. Daarnaast zijn op de gevel nog enkele horizontaal gemetselde sierlijsten aanwezig. De raamopeningen zijn grotendeels voorzien van een sierlijk gemetselde rollaag, die is afgedekt met een uitkragende sierband en is voorzien van een figuratieve, uitkragende gemetselde sluitsteen. Aan de onderzijde hebben de raamopeningen een gepleisterde onderdorpel.

De oorspronkelijke erfafscheiding is nog deels aanwezig. Deze bestaat uit een laag gemetseld muurtje voorzien van siermetselwerk in blokverband en gemetselde penanten met daartussen een ijzeren reling en smeedijzeren poorten.

Twee grafkruisen aan de achterzijde van de kerk. Zie beschrijving bij kruisen en kapellen.

Vrijstaand woonhuis in twee tinten baksteen met een asymmetrische indeling van de gevels. Het pand werd gebouwd als woonhuis voor burgemeester Kirkels. Het ontwerp van architect Turlings uit Roermond dateert uit 1936, echter, bij de uitvoering van het ontwerp zijn verschillende wijzigingen doorgevoerd waardoor het huidige aanzicht verschilt met het oorspronkelijke plan. Het ontwerp van de tuin is van J. Cuypers.

Het pand is opgetrokken in gele baksteen, gemetseld in Vlaams verband. De eerste bouwlaag is uitgevoerd in rode baksteen. De gevel heeft een gemetselde plint in grauwe baksteen en onder de dakrand van de topgevel is een gemetselde sierband in rode baksteen aanwezig. Op de begane grond is aan de linkerzijde een halfronde erker met een balkon voorzien van een gemetselde balustrade. Op de balustrade van het balkon is een keramische afdekking aangebracht. Bijzondere onderdelen zijn de glas-in-loodramen en de decoratieve betonnen, kunststenen en gemetselde elementen in de gevels.

Aan de voorzijde is de oorspronkelijke erfafscheiding nog deels aanwezig. Deze bestaat uit een smeedijzeren hekwerk met sierlijke smeedijzeren poorten voorzien van gemetselde penanten.

Woonhuis uit 1938 ontworpen door architect P.J. Coppen uit Baexem. De vijfkantige uitbouw, die zich aan de linkerzijde van de hoofdbouwmassa bevindt, bestaat vrijwel geheel uit ramen voorzien van een roedeverdeling. Op de uitbouw is een balkon aanwezig met een houten balustrade met daarop een ijzeren leuning.

Het pand is opgetrokken in gele baksteen, gemetseld in Vlaams verband. In sierlijke ijzeren letters is op de gevel de naam van het pand ‘Berg Vrede’ aangebracht. Het dak is gedekt met donkerbruine leipannen en voorzien van een eenvoudige bakgoot op gootklossen. Het dak van de hoofdbouwmassa en het dak van de garage zijn voorzien van wolfseinden.

Bijzondere onderdelen zijn de oorspronkelijke raamkozijnen en glas-in-loodramen en de decoratieve gemetselde elementen.


Kinderen in een maïsveld	Fruitoogst (met de typische appel-hoogstam)	De meimaand (met het Mariabeeld in processie)


Het schutters-koningspaar.	La belle jardinière (de mooie hovenierster).	De mijnwerkers in de kolenmijnen.
		*Bron: Honderd jaar Hornerheide, 1921-2021,* *een boek van Jac Wijnands en 72 gastschrijvers.*